بــاران مــي بــاريد...

كــودك نـگـاهـي بــه ســوراخ چـكـمـه اش انـداخـت!

لـبـخـنـدي زد ...

سرش را رو به آسـمـان كــرد وگـفـت:

خــدايا گـريه نـكن امــشـب مـي دوزمــش...!

مردانی را میشناسم که هنگام عصبانیت
داد نمیزنند
ناسزا نمیگویند
نمیشکنند
تهمت نمیزنند
تنها "قدم" میزنند و در خلوت خود فرو میروند و
خالی میکنند تمام خشم خود را
تا مبادا به کسی که دوستش میدارد

از گل کمتر گفته باشد!!!

مـــا بـه هـــم نمـی رســیـم...!

امّــا . . .

بهــتـریــن غــریـبه ات مــی مـانــم

کـه تــو را هــمیشـه دوســـت خــواهــد داشــت . . .

دلــــــــــــــــــم گــرفتـه از ایــن شـهــــر

که آدمـهــایـش ،

هـمچــــون هــوایـش نـاپایـــدارنــد . . .

گـاه آنـقـــدر گـــرم کــه نـفـســت میــگیــرد

گاه چــنان ســـرد کـه بــدنــت مـیلـــرزد . . . !

مـــن و تــو ، "مــا" كه نشــــدیــم هـیــچ ،

مــن نـیمــی از خــــودم را هــم باختـــم . . . !

هـنـــوز هــم مــرا بــه جـان “تـــــــــــــــــو”

قــســم مى دهــند . . . !

مى بـیـنى؛

تنــــــــــــــــــــها مــن نیـستـم

که رفتنــــــــــــــت را بـاور نمـى کــنـم…!!!